Doğumsal..

Üniversite, iş hayatı, gençlik, eğlence derken, aşık olduğun adamla yıllarca gezip tozduktan sonra tam "yok yeaa zaten evlilik bize ters" diye karalar bağlayacakken adam evlenmek istedi (sonunda).

Hadi canım. Ben şok. Oğlum yüzük verdi ama konduramadım ben onun serseriliğine. Isırdım yüzüğü, evirdim, çevirdim, gerçek lan bu! Meğer 9 sene benle ciddi düşünmüş. Vay anasını arkadaş. Daha gençtik, otuzlar bitmemişti falan?

Neyse gürültüsüz, patırtısız sakin bir kokteylle evlendik. Arkadaşlar da önümüzden, peşimizden tabi. Yuvarlandık gidiyoruz derken başka boyutlara geçişler başladı.

Hamile haberleri. O kadar uzağımki konuya. Bakamam, yapamam, zaman harcayamam, eğlenmek varken. Derken..

Sedyeyle sezeryana gidiyorum.. Ameliyat odasına girene kadar normal olan nabzım birden 180'e vuruyor. Hakkaten mi yaa. Bebek mi geliyor. Anne mi oluyorum? Bakamam ki kardeşim ben keyif insanıyım. En az 30 sene derdini çekeceksin diyorlar. Neee??

Hay kafama!

Nabız için sakinleştiriciyi basıyor anestezist. Tüm bu korku dolu düşünceler pufff. Sohbet ediyoruz. Biraz alttan silkeliyorlar beni ama kafam güzel ya, sorun değil.

Sonra konuşmalar hızlanıyor; "ilk anneye gösterin, fotoğraf alalım" falan diye. Yağlı bir kafa gösteriyorlar bana "aa" diyorum "hayırlı olsun, bebek kimin?"

Çırpı bacaklı, omzuma yapışık, sürekli uykulu bakan ve kime benzediği belli olmayan minnacık bir şey. Öyle feci duygusal bir durum yok ortada. Bakıma muhtaç bir can ve ne yapsakta daha rahat etse diye çırpınan biz.

Üç aylık olur mu, uykusu düzene girer mi, bana gülümser mi, ayağını ağzına sokar mı derken..

Şu an altı aylık, kendisine hayran olduğum, hala ben mi doğurdum lan bunu diye hastane günlerini şüpheyle hatırladığım bir bebeğim var.

Değişmedim desem yalan olur. Ama değişimi tarif edemem. Sadece iyi yönde olduğunu söyleyebilirim. Evet evet güzelmiş, doğurun, sevin, büyütün (diye tısssladı yılan).

Neden ilk yazı "Doğumsal"

Çünkü hikayenin başlaması için bu doğum gerekliymiş..