Anksiyete Bozukluğu

Doktorun odasına çıkan asansörde, aynaya bakıp "ulan bu da mı gelicekti başıma" diye düşünüyordum. Gözlerimden benden bağımsız yaşlar süzülüyor. Öyle ki aynada dikkatlice bakıyorum, gözlerim kızarmamış. Aynadaki bensem ağlayan kim ulan?

Bekleme salonuna geçip oturduk annem, babam ve ben. Neşeli, her zaman onları güldüren minnoş kızlarını alıp 'deli doktoruna' geleceklerini hiç hayal etmemişlerdi. Yol boyunca anlatmaya çalıştım, ağzımdan dökülmedi kelimeler. Nasılsın dediler, öyle baktım.

Hadi biraz geri saralım.

Alkolle aram iyidir demiştim. Herkes "abicim ben çok pis içerim" falan der ya. Ben onu diyeni arabayla eve bırakır, kendime de 3-4 bira alır evime öyle dönerim. Abartmayı da pek severim. Mübalağa sanatı ustası zoi.

İçerim ulen işte. Ama ertesi günü pis. Ciğerlerim çamura batmış gibi, tüm gün perişanlık. Bir ara çok üst üste geldi kutlamalar, yemeler, içmeler. Hep ertesi gün sendromu yaşamaktan sapıttı bünye. Ertesi gün karamsar, kötümser, bedbaht bir durum. Son zamanlarda sıklıkla sevdiğim insanların öldüğünü düşünüp tasalanmaya başlamıştım. Annem ölürse ne yaparım ben, kocama birşey okursa namazı hangi camide kılınır falan diye düşüne taşına kontak attı.

Gece saat 11 uyuyordum, uyandım. Uykun kaçınca aklına bir şeyler gelir, yine düşüne düşüne uyur kalırsın ya. Yok öyle değil. Uyandım ve anında tüm düşünceler dağdan hızla yuvarlanan kar tanesi gibi topa döndü.

Noluyor lan? demeye vakit yok. Biri geliyor, biri gidiyor. Kafamı tutuyorum yok. Konuşmaya çalışıyorum olmuyor,  "şşş kalk bana bişeyler oluyor" diye dürttüm yanımdakini. "Horff porff noaliye yaa kalkmışken bana da bi su getir" diyip geri uyudu. Hala o an neden öldürmedim ki diye düşünmüyor değilim. Hazır delirmişim, rapor mapor, elimi kolumu sallaya sallaya gezerdim valla.

Beynimin durması epey zaman aldı. Elime kağıt, kalem alıp bir şeyler karalamasam öleceğimi sandım. Panik-atak gibi bir şeydi sanırım. Ne illet bir şeymiş, allah şifa versin hastalığı olanlara.

Ertesi gün doğru doktora gittik. Arabada gergin bir sessizlik giderken. Annem "ele güne ne diyecez kız delirdi, rezil olduk" demiştir içinden. Babam "bu karıdan anca bu kadar çıktı" diye annemi suçlamıştır.

Tekrar bekleme salonundayız.

Sekreter hanım doktorun beni beklediğini söyledi, bacaklarım titreyerek odaya girdim. Odanın mistikliğine bakmaktan derdimi unuttum. Hep merak ederim zaten bu kadar delilikle uğraşırken nasıl 'normal' kalabiliyorlar.

Neyin var dedi, ağlamaya başladım. Sanırım hiçbir şey anlatamadan çıktım odasından. Yine de bir şekilde konuyu alkole, hangover'a bağlayıp yeşil reçeteli ilacımı yazdı.

Anksiyete bozukluğu adlı teşhisimle döndüm evime. Neymiş bu anksiyete bozukluğu diye netten bir baktım ki ne göreyim! Sinir bozukluğu arkadaş. Benim sinirlerim bozulmuş.

Eskiden böyle şeyler mi vardı. Ulan babam iki tokat atsaymış kendime gelirmişim halbuki. Böyle de pahalı bir tecrübem oldu. Keşke okusaymışım da psikolog/psikiyatr neyim olsaymışım. Günde 5 hasta yeter hee.

İşte bu da böyle bir anımdı sevgili blog. Unutmadan kayda geçelim..